فرود آخرین مرحله پرواز می‌باشد، که از آن طریق یک جاندار پرنده یا یک هواگرد یا فضاپیما به زمین یا هر سطح دیگری بازمی‌گردد.
کلیه پروازکنندگان (اعم از جاندار یا ساخته دست بشر)، چتر نجات یا موشک ها یا هواپیماهای جت عمودپرواز که تصمیم به فرود دارند همواره از اصابت و برخورد شدید با زمین، در حین فرود، اجتناب می‌ورزند. بالون‌ها نیز، برای یک فرود آرام، با تقلیل توان شناوری خود در آسمان این مهم را انجام می‌دهند.
هواپیماها و پرنده‌ها عموماً عمل فرود را با کم کردن و کنترل سرعت انجام می‌دهند. اولین مرحله فرود با کاهش سرعت و کاهش ارتفاع آغاز می‌شود تا جائی که پرنده به حالت نزدیک به سکون و بی وزنی برسد، و سپس درست قبل از رسیدن به زمین با چرخش دماغه فرود وضعیت نشستن بر روی زمین را به خود می‌گیرد. کم شدن تدریجی سرعت پرواز موجب بالا رفتن نوک هواپیما و در نتیجه افزایش زاویه حمله و در انتها افزایش مقاومت در برابر گرانش زمین می‌شود.
بهترین شرایط برای تماس با باند فرود زمانی است که باد از پهلو وجود نداشته باشد، که در نتیجه تماس با زمین می‌تواند در زمانی رخ دهد که سرعت مورد نیاز برای معلق ماندن در هوا به حداقل رسیده باشد. در زمان وجود باد از پهلو برای فرود امن تکنیکهائی مورد استفاده قرار می‌گیرد که اصطلاحاً آن‌ها را فرود خرچنگوار یا فرود لغزشی می‌نامند.
یکی از عوامل بسیار حیاتی در زمان فرود، عوامل زمینی مانند پَستی و بلندی‌ها و شرایط آب و هوائی می‌باشد که برای هواپیماها بسیار اهمیت دارد. این امر موجب می‌شود که هواپیماها برای اجتناب از این عوامل، که در عین حال بر خلاف تمایل‌شان، در ارتفاع بالاتر پرواز کنند و نتیجتاً مسافت بیشتری را طی نمایند.
روش فرود هواپیماهای جت بزرگ ترابری معمولاً با روشی که در بالا توضیح داده شد اندکی متفاوت است. اگر با در نظر گرفتن اجرای روش بالا قرار باشد که هواپیما آنقدر صبر نماید که به حالت سکون و بی وزنی برسد، باند بسیار بلندی مورد نیاز خواهد بود. در این نوع از هواپیماها تنها با استفاده از کم کردن ارتفاع عمل نشستن روی باند انجام می‌پذیرد.